Overdenking november 2020 Overdenking november 2020
God is voor ons een veilige schuilplaats (psalm 46:2)

Voor veel kinderen is het een heerlijk tijdverdrijf: het bouwen van een hut. Als het kan buiten en als je als kind echt geluk hebt wordt het een boomhut. Maar ook binnen kun je mooie hutten bouwen met oude gordijnen of wat er ook maar voor handen is. Het is er veilig en knus. Een plek om je te kunnen verstoppen of je terug te trekken. Daar kun je naar verlangen als kind maar net zo goed als tiener of als volwassene.

Een veilige plek om tot rust te komen, om je veilig te voelen of om je te kunnen verstoppen.

We kunnen ons er vast van alles bij voorstellen. Als we denken aan de nood die onze wereld kent, aan vele mensen die geen veilige plek hebben om te slapen en voor wie de toekomst onzeker is. Als je leven onrust kent door zorgen die er zijn om wat voor reden dan ook kun je ook zo verlangen naar rust en veilige plek. Nu we middenin een tweede corona-golf zitten is er veel angst, onrust en onzekerheid. En daarnaast is er allerhande dreiging ver weg en dichtbij. Daarin kunnen we de woorden van de psalm zeker herkennen: “ Al wankelt de aarde” (vers 3).
Juist ook in deze novembermaand is dat een thema waar we extra bij stil staan. We gaan op weg naar de laatste zondagen van dit kerkelijk jaar. De laatste 3 zondagen zijn de zondagen van de voleinding waarin we afsluiten met het gedenken van allen die het afgelopen jaar zijn overleden. We staan stil bij Gods belofte van nabijheid en trouw.
In dit aardse leven maar juist ook over de grenzen van leven en dood - door het “ wankelen van onze aarde” heen.
Kunnen we dan ook troost vinden in de verdere woorden van psalm 46? Voor Luther was deze psalm de inspiratie voor het schrijven van zijn meest bekende lied: “ Een vaste burcht is onze God” (Nieuwe liedboek 898). Luther bleef een tijd in een burcht in Duitsland, de Wartburg. Een groot kasteel met dikke muren en een watergracht. Het was wellicht zijn inspiratie. Een burcht waar je veilig bent en je kunt verstoppen voor je belagers.
Hoe de aarde ook beeft en wat er ook gebeurt, onze burcht is de God van Jakob.
En ook staat er dan: De Heer is met ons.
Daarmee staat er niet dat de strijd gestreden is. Er is nog zoveel strijd op zoveel gebied. We zitten midden in de strijd tegen het corona-virus. En er is nog zoveel meer. De psalm roept op om de strijd te staken daar waar wij kunnen, door God te erkennen als Heer. Dat is wat mensen kunnen doen. En dat zal de wereld veranderen. Want veel strijd in onze wereld is onnodig en overbodig. Om maar een voorbeeld te noemen: Het is confronterend te weten dat de 8 rijkste mensen op onze aarde evenveel bezitten als 50 procent van de gehele wereldbevolking. De strijd tegen de armoede zou gewonnen kunnen worden als mensen werkelijk eerlijk zouden kunnen en willen delen.

En onze strijd tegen ziekte, onrecht, dat wat ons overkomt waar we geen invloed op hebben? Ook hieraan komt geen einde totdat er een nieuwe Hemel en een nieuwe aarde zal zijn.
Tot die tijd is ons leven onderhevig aan strijd, aan de gebrokenheid van de wereld. En zal de aarde blijven sidderen. Maar ook hierin kunnen wij mensen een keuze maken om God te erkennen als Heer, in de strijd van ons leven, van onze wereld.
En daarmee wordt dan de boodschap van deze psalm een van hoop, van moed, van toekomst. Want in dat alles is God in ons midden, is God met ons. Met God in ons midden is niet alle aardse strijd gestreden maar geeft Hij ons wel Zijn vaste burcht, een schuilplaats. Om je beschermd te weten, om tot rust te komen en je veilig te voelen in de strijd die gaande is. Vanuit de belofte dat de belangrijkste strijd, de strijd om ons leven, gestreden is en wij door Jezus Christus voor altijd toebehoren aan God. In leven en in sterven is Hij onze Heer.
Voor Luther was de burcht van psalm 46 wellicht een schuilplaats met dikke muren en een watergracht. Maar hoe is dat voor ons? God wil een schuilplaats zijn in ons dagelijks leven, een plek waar we elk moment naartoe kunnen gaan. Enkele weken geleden eindigde het Loofhuttenfeest. Het feest waarbij het Joodse volk Gods nabijheid in de doortocht door de woestijn gedenkt. En daarmee Gods nabijheid in het leven. Ze bouwen dan een Soekot, loofhut. Kenmerkend is het dak van de loofhut, daar moet je de lucht en de sterren doorheen kunnen zien. De soekot herinnert eraan dat God zelf de schuilplaats is en wil zijn in ons leven. Dat het zo mag zijn dat wij ons daarnaar mogen uitstrekken en wij bij God onze schuilplaats mogen vinden.

Renate de Vries – Martini
terug