Overdenking november Overdenking november
Het Einde der Tijden
 
Tijdens een huisbezoek werd mij voorgelegd of ik niet eens wat vaker zou kunnen preken over het einde der tijden. ‘Kijk maar eens naar de wereld waarin we leven. We zien toch de tekenen van het einde der tijden.’ Ik ben de laatste om te ontkennen dat dit zo is. Wie de profetieën uit de Bijbel serieus neemt en gewoon met beide benen op de grond staat, ziet de frapperende parallellen.
Bijzondere aandacht werd tijdens dat huisbezoek gevraagd voor de plaats van Israël, het volk van God en zijn oogappel. Zijn verbond met Israël heeft Hij beëindigd noch opgezegd. ‘Zou het niet zo kunnen zijn dat God op een gegeven moment zegt: ‘En nu is het genoeg geweest met het lijden van mijn volk.’
Opnieuw, ik zal het niet ontkennen. Gods trouw aan zijn verbond is immers ook een dragende kracht onder ons geloof dat staat in het nieuwe verbond van het bloed van onze Heer Jezus Christus. Als Zoon van David en telg van Israël heeft Hij ons ingelijfd in de gemeenschap van Gods uitverkorenen.
Stuitend vind ik het dan ook dat er voorgangers en theologen zijn die Jezus annexeren voor hun politieke doeleinden. Met grote regelmaat van de klok duikt in de media de gedachte op dat Jezus eigenlijk gezien moet worden als Palestijn bijvoorbeeld. Zo wordt Hij vereenzelvigd met een heel bepaalde visie op de problematiek in en rond Israël en het Palestijnse volk. Helaas kan ik dit niet anders kwalificeren als onzindelijke theologie en uitleg van de Bijbel. Woorden van onze Heer komen in mij op dat we te maken hebben met leugenprofeten die Gods Woord naar eigen hand zetten en Jezus voor hun politieke karretje spannen. Deze woorden zijn gesproken in het verband van gedachten over het einde der tijden. Het behoort tot de pijnen waarmee deze tijd gepaard gaan.
Wat ook gezien wordt als teken van de tijd is de grote vluchtelingestroom over het rond van de aarde. Mensen raken door verschillende oorzaken ontworteld van huis en haard. Hoe lang kan deze beweging doorgaan? Zal het spaak lopen? Waar en hoe dan? Of is het een beproeving van het geloof dat wij belijden dat wij namelijk God liefhebben boven alles en de naaste als onszelf. Dat is voorwaar geen eenvoudige zaak.
Het lijkt me zaak om niet te snel alles wat gebeurt te bestempelen als signaal van het einde der tijden. Gods geduld is ook onmetelijk groot. Daarvan getuigt de geschiedenis ook. En de tekenen mogen zeker niet misbruikt worden om mensen angst aan te praten. Angst heeft geen plaats in het geloof. Wie gelooft, weet van Gods toekomst in en door Jezus Christus, onze Heer. Dat is geen stoplap of een doek over ons hoofd waardoor wij de werkelijkheid niet onder ogen zien. Het is de kracht van het geloof om stand te houden in tijden van onrust, verzoeking en beproeving.
Wij staan ieder moment van het leven op de drempel van het aanbreken van Gods Koninkrijk. God verkiest het de drempel nog steeds voor ons uit te schuiven. We gaan de drempel nog niet over. Alleen Hij weet wanneer dat ogenblik aangebroken is.
De wederkomst van onze Heer is aanstaande. Daarin is de verbindende schakel gelegen tussen het einde en het begin van het kerkelijk jaar: op de tijd van de voleinding waar woorden van oordeel en het einde der tijden bij passen volgt de tijd van Advent, de tijd van verwachting. Wij verwachten zijn komst, hier en nu.
Angst heeft geen plaats zoals gezegd, want Hij die komt is reeds gekomen. Hij heeft alles al volbracht. Wij verwachten geen onbekende en de toekomst is niet onzeker. De roep die reeds vanaf de vroegste tijden gelovigen begeleid heeft onder de tekenen der tijden geldt ook ons: Marantha, Kom Heer!
Tot dat moment zijn wij geroepen om naaste te zijn voor wie op onze weg komt. En zijn wij geroepen om de verleidingen van leugenprofeten te weerstaan en op te komen voor een zuivere bediening van het Woord. We leven nu eenmaal in het einde der tijden. Dat is de realiteit van geloven tussen de hemelvaart van onze Heer en zijn komst in heerlijkheid.
 
Ds. J.F. Mol
 
terug