Nieuws van Bauke en Evie

Nieuws van Bauke en Evie

In Albanië worden kinderen met een beperking weggestopt, zelfs de buren weten er soms niet van. Eer en schaamte spelen daar een grote rol in. „Albanezen beginnen al snel te lachen als het gaat over mensen met een beperking.”

Het gaat niet goed met Delon, een man van in de veertig met het syndroom van Down. Het is in Albanië sowieso al moeilijk wanneer je een geestelijke beperking hebt, maar voor Delon is de huidige situatie wel erg noodlottig.
De problemen begonnen bij Delons geboorte. Zijn vader verliet zijn moeder toen hij vaststelde dat zijn kind een beperking had. Delons moeder kwam er daardoor alleen voor te staan, wat erg zwaar is in Albanië, omdat er vanuit de overheid geen hulp wordt geboden. Recentelijk is er bij zijn moeder kanker vastgesteld, waardoor het einde nadert. Delon komt er alleen voor te staan, het is onduidelijk wie er voor hem gaat zorgen.

Schrijnend
Dit schrijnende verhaal is helaas kenmerkend voor de situatie in Albanië. Het bevestigt het gevoel bij mijn vrouw Evie dat haar bediening ertoe doet. Ze zet zich namelijk in voor mensen met een beperking. Dat deed ze in Nederland in een woonvorm in Drachten, en dat wil ze hier ook. Dit verlangen ontstond een paar jaar geleden. Op dat moment waren wij al lange tijd actief in het zendingsproject van onze kerk. Iedere zomer kwamen we terug in Albanië, waarbij één vraag nadrukkelijk bij haar begon te groeien: waarom zie je hier nooit mensen met een beperking op straat?
Het blijkt dat veel mensen met een beperking worden weggestopt. Er wordt bovendien niet over hen gesproken

Het antwoord op deze vraag was triest, want het blijkt dat veel mensen met een beperking worden weggestopt. Er wordt bovendien niet over hen gesproken. Zelfs voor buurtbewoners blijkt het niet altijd duidelijk te zijn dat de buurvrouw in werkelijkheid vier kinderen heeft in plaats van drie. Omdat het kind met een beperking niet of nauwelijks buiten komt, kan de buurt het ook niet weten.

Verbergen
Toen we vorig jaar in Sauk, vlakbij hoofdstad Tirana, gingen wonen, vroegen we al snel of er mensen met een beperking in het dorp zijn. In eerste instantie wist bijna niemand een persoon te benoemen. Maar na onderzoek weten we inmiddels dat ook in Sauk tenminste zeven mensen met een beperking wonen. Het verbergen van deze mensen is de belangrijkste reden waarom Evie zich zo graag voor deze doelgroep wil inzetten. ,,Zij verdienen toch ook een eerlijke kans, ze hebben er niet voor gekozen om beperkt te zijn.”
Albanezen weten zich geen raad als er over gesproken wordt. Het is voor ouders pijnlijk als er gelachen wordt om hun kind met een beperking

In Albanië beginnen mensen al snel te lachen wanneer het gespreksonderwerp gaat over mensen met een beperking. Albanezen weten zich simpelweg geen raad als er over gesproken wordt. Het is voor ouders pijnlijk als er gelachen wordt om hun kind met een beperking. Omdat er in Albanië een eercultuur is, vergroot dit de beweegreden voor hen om hun kind weg te stoppen. Dit tot groot verdriet van Evie: ,,Je mag toch gewoon trots zijn op je kind met een beperking?”
Evie wil een woonvorm beginnen voor mensen met een verstandelijke beperking. Dat is niet gemakkelijk, omdat Albanië niet bekend is met dergelijke initiatieven. Vanuit de Albanese overheid wordt geen steun gegeven aan de zorg voor mensen met een beperking.

Onderzoek
Het is zeker lastig, er zijn al pogingen mislukt. Je moet hier niet komen met het idee een woonvorm op te richten en binnen vijf jaar weer weg te zijn. Voordat er begonnen kan worden met het neerzetten van een gebouw dat dienst kan doen, onderzoekt Evie welke hulp nodig is om zo goed mogelijk in te spelen op de Albanese situatie.
Het is heel wat om een ander zorg te laten dragen voor je kind. Dit geldt zeker voor Albanië, waar niemand bekend is met het begrip woonvorm

Als de woonvorm er eenmaal is, zou Evie zorg kunnen bieden aan mannen zoals Delon, die zonder ouders zijn komen te zitten en daarom van hulp afhankelijk zijn. Maar ook voor ouders van wie hun kind met een beperking in de adolescentiefase komt kan het een enorme handreiking zijn als hun kind doordeweeks in een woonvorm kan verblijven.
 
terug